Archief van P.P.C. Hoek

Paulus Peronius Cato Hoek werd geboren te Giethoorn op 16 juni 1851 en stierf te Haarlem op 27 februari 1914. In 1872 begon hij zijn studie zoölogie aan de Leidse Universiteit. Drie jaar later promoveerde hij op een proefschrift getiteld Eerste bijdrage tot een nauwkeuriger kennis der sessile Ciiripedien. Cirripedia zijn eendenmosselen, rankpotige schaaldieren.

In 1888 werd Hoek benoemd tot wetenschappelijk adviseur visserijzaken van het Rijk. Ook was hij directeur van het door hem opgerichte Zoölogisch Station van de Nederlandsche Dierkundige Vereeniging, eerst gevestigd in een verplaatsbaar houten gebouw, later in een speciaal ontworpen gebouw te Den Helder. In 1902 vertrok hij naar Kopenhagen als secretaris-generaal van de Internationale Raad voor het Onderzoek der Zee. Zijn assistent en schoonzoon Heinrich Carl Redeke werd directeur van het Zoölogisch Station te Den Helder. In 1907 kwam Hoek terug naar Nederland en vestigde zich in Haarlem. Hij bleef tot 1908 secretaris-generaal van de Internationale Raad voor het Onderzoek der Zee. Op 20 mei 1912 werd Hoek benoemd als directeur van het nieuw gevormde Rijksinstituut voor Visscherijonderzoek, een functie die hij tot zijn overlijden bekleedde.

Hoeks wetenschappelijke werk was grotendeels gericht op de systematiek en anatomie van de Crustacea (schaaldieren). Van zijn hand verscheen onder meer ‘Crustacea, Neerlandica’ in het Tijdschrift der Nederlandsche Dierkundige Vereeniging (1887–1889). Vooral door zijn bewerking van de Cirripedia die tussen 1873 en 1876 verzameld was door de Britse Challenger-expeditie verwierf Hoek internationale wetenschappelijke faam. Zo bevindt zich in de collectie een brief waarin Charles Darwin zich lovend uitlaat over de bewerking van de tijdens deze expeditie verzamelde Pycnogonida (zeespinnen). In 1907 en 1913 verschenen twee monografieën van Hoeks hand over de Cirripedia van de Nederlandse Siboga-expeditie (1899–1900).

Als wetenschappelijk adviseur in visserijzaken van het Rijk publiceerde hij onderzoekingen over de zalm in ons land en over vissen en visserij in de Zuiderzee alsook een belangrijk rapport over de schadelijke ankerkuilvisserij. Voor de Nederlandsche Dierkundige Vereeniging vervulde hij vele bestuursfuncties. Vlak voor zijn onverwachte dood werd hij bemoend tot lid van verdienste van deze vereniging. Al in 1883 werd hij lid van de Koninklijke Akademie van Wetenschappen te Amsterdam.