Archief van Maurits Nanning van Loon

Maurits Nanning van Loon werd op 22 september 1923 in Amsterdam geboren als zoon van bankier jhr. Hendrik Maurits van Loon (1886-1949) en Catherine Adeline van Welderen barones Rengers (1891-1985). Hij trouwde in 1964 met Ghislaine Jeanne Marie de Vallois (1923-1988) en samen kregen zij een dochter, Philippa. De tweede echtgenote van Maurits was de juriste Martine Labouchere, met wie hij in 1991 trouwde. Op 12 oktober 2006 overleed hij ten gevolge van een val in zijn huis in Frankrijk. Daarmee stierf het adellijke geslacht Van Loon in mannelijke lijn uit.

Maurits van Loon studeerde van 1941 tot 1948 rechten aan de Universiteit Utrecht. In 1951 ging hij naar het 'klasje' van de Diplomatieke Dienst en werd vervolgens als diplomaat uitgezonden naar Dublin, São Paulo, Montevideo en La Paz. In 1958 verliet hij de Diplomatieke Dienst om archeologie te gaan studeren aan de Columbia University in New York. Hij specialiseerde zich in het Midden-Oosten, ging op onderzoek naar Oost-Turkije (Urartu) en West-Iran (Hasanlu) en promoveerde in 1964 in New York op het proefschrift Urartian art. Its distinctive traits in the light of new excavations.

Vanaf 1964 werkte hij bij het Oriental Institute in Chicago en vanaf 1967 was hij door middel van leer- en onderwijsopdrachten verbonden aan de Universiteit van Amsterdam, vanaf 1973 als hoogleraar ‘Prehistorie en archeologie van West-Azië’ en na zijn pensioen van 1988 tot 1993 als privaatdocent.

Na zijn promotie ging Maurits van Loon in 1964 naar Syrië, waar de regering van plan was een dam te gaan bouwen in de rivier de Eufraat. In opdracht van UNESCO registreerde hij archeologische vindplaatsen, voordat ze onder water zouden komen te staan. Hij deed onder meer opgravingen in het prehistorische Mureybet en het vierduizend jaar oude Selenkahiye. Vanwege het uitbreken van de Zesdaagse Oorlog deed Van Loon tussen 1968 en 1970 opgravingen in het Turkse Korucutepe, waar ook een dam in de Eufraat gepland was. In 1971 kon hij weer terug naar Selenkahiye, totdat het daar in 1975 definitief onder water kwam te staan.

Vervolgens gaf hij leiding aan onderzoeken in Tell Bouqras, Tell Hammam et-Turkman, Tell Ga’bi en Tell al-Raq’i. Maurits van Loon was in 1960 ook de oprichter van de Stichting Van Loon, met het doel het familie-erfgoed voor toekomstige generaties te behouden. Daaruit is ook het Museum Van Loon voortgekomen.