Archief van Ralph Prins

Ralph Prins (Amsterdam, 3 mei 1926-Den Haag, 23 januari 2015) was een Nederlandse beeldend kunstenaar. Hij ontwierp beeldmerken, affiches en boekomslagen. Daarnaast was hij fotograaf, schilder en tekenaar, en ontwierp hij meerdere herdenkingsmonumenten. Zijn bekendste vrije werk is het Nationaal Monument Westerbork uit 1970. Vooral met zijn wereldwijd gelauwerde affiches voor Amnesty International vond Prins een manier zich uit te spreken tegen onrecht en geweld. Ook tekende hij portretten van politieke gevangenen en fotografeerde hij in opdracht van UNESCO het dagelijks leven in werelderfgoedsteden.

Als veertienjarige wordt de joodse Ralph Prins via Westerbork naar Theresienstadt gedeporteerd. Hij overleeft het kamp en keert terug naar Amsterdam. Hij neemt les aan de Kunstnijverheidsschool Quellinus, de latere Rietveld Academie. Docenten zijn onder anderen Mart Stam en Wim Jaarsveld. Willem Schrofer adviseert hem naar de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten in Den Haag te gaan, waar Gerrit Kiljan, Paul Schuitema en Gerard de Vries les geven. Opvallend is zijn keuze in 1950 voor de École de Mime Etienne Decroux in Parijs. Hierover zou hij later zeggen: 'Veel antwoorden op vormgevingsproblemen zitten verstopt in de grammatica van de mime.' In 1951 werkt hij kort als industrieel vormgever bij Olivetti in Ivrea. In dat zelfde jaar wordt hij benoemd tot jurylid van de Triennale di Milano. Prins werkt hierna enige jaren als coördinerend vormgever voor het Vroom & Dreesmann concern. Hij ontwerpt drukwerk, verpakkingen, etalages en interieurs. In 1953 vestigt hij zich als zelfstandig beeldend kunstenaar in Den Haag.

Ralph Prins doceerde voor de afdeling industriële vormgeving aan de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten in Den Haag (1960-1963), aan de Academie voor Beeldende Kunsten Minerva in Groningen, afdeling publiciteitsvormgeving (1966-1986), en was gastdocent aan de Royal Academy of Art in Londen, de Academy of Art in Brighton, de Rietveld Academie in Amsterdam, de Academie van Beeldende Kunsten in ‘s-Hertogenbosch, de Academie van Leningrad, de Universiteit van de Nederlandse Antillen en Betsalel in Jerusalem. Hij was docent fotografie aan de Vrije Academie in Den Haag en van 1975 tot 1979 voorzitter van de Beroepsfotografen Nederland.

Voor zijn fotografisch werk won Prins in 1966 de Grand Prix Interpress – de Sovjet-tegenhanger van de World Press Photo competitie – en in 1967 de Novosti Persprijs. Voor zijn grafisch werk is hij in 1994 onderscheiden met de H.N. Werkmanprijs. "In het typografische concept van Ralph Prins bestaat geen lelijke letter. Immers, wanneer een letter van welke vorm dan ook op de juiste plaats wordt toegepast, draagt ze zinvol bij aan de communicatie waarvoor ze werd gedacht. Door zijn jarenlange experimenten met letters en teksten, voelt hij zich vrij en leerde hij gedrukte teksten te beschouwen als 'honderd procent levende materie'."

In 1997 vertelde Ralph Prins zijn levensverhaal aan het USC Shoah Foundation Institute, opgericht in 1994 door Steven Spielberg. Dit verhaal is opgenomen in de Collectie '2000 Getuigen Vertellen' van het Joods Historisch Museum.