Archief van Jurriaan Schrofer

Grafisch vormgever, beeldend kunstenaar en typograaf Jurriaan Schrofer was de zoon van Willem Schrofer, een van de eerste abstracte schilders in Nederland. Na de scheiding van zijn ouders nam zijn moeder hem mee naar Bilthoven waar ze hem naar de Werkplaats Kindergemeenschap van Kees Boeke stuurde, een anti-autoritaire, op het individu gerichte, alternatieve basisschool. Onder de extreem principiële leider van het internaat nam Schrofer zich heilig voor dat hij zich nog maar door een principe zou laten leiden: geen principes hebben. Wel leerde Jurriaan hier de liefde voor drukken en typografie kennen.

In eerste instantie wilde Schrofer filmregisseur worden. Hij heeft er zeker het talent voor; Ed van der Elsken zou later zeggen dat Schrofers grootste makke was, dat hij deze ambitie niet doorgezet heeft. Maar eind jaren 1940 ontmoette Schrofer Dick Elffers en werkte hij enige tijd als zijn assistent.

In 1952 trad Schrofer in dienst bij drukkerij Meijer, waar hij zich verdiepte in de Monotype-zetmachine, een ervaring die de basis vormde voor zijn verdere werk. Na zijn dienstverband bij Meijer begon Schrofer voor zichzelf, tot hij zich in 1974 als partner/directeur aansloot bij Total Design. Schrofer heeft als docent aan verschillende kunstacademies gewerkt en bekleedde daarnaast talloze bestuursfuncties.

Als niet-tekenaar richtte Schrofer zich op mathematische vormen. Hij had een grote drang naar ordenen en het maken van series, maar was tegelijkertijd absoluut niet bang voor het spontane. Het stramien is belangrijk, maar wordt nooit een keurslijf. 'Het moet zijn als ademhalen' zegt Schrofer hier zelf over, 'een organisch ritme waarmee je zowel kunt fluisteren als kunt schreeuwen.'

Schrofers werk verraadt een grote voorliefde voor typografie. Zijn hele leven heeft hij gezocht naar de grens tussen vorm en functionaliteit van lettertekens. Hij schrok er niet voor terug om het ritme en de visuele relatie tussen de karakters ten koste te laten gaan van de leesbaarheid. Woorden werden onder zijn handen autonome objecten. Aan het einde van zijn carrière voegde Schrofer zelfs nog een derde dimensie aan de lettertekens toe, door zijn letters half uit te snijden, waardoor ook licht en schaduw een rol ging spelen.